تیروگلوبولین (Tg) در غده تیروئید تولید می شود و یک جزء اصلی در

در ترکیب با آنزیم خاص تیروئید

پروکسیداز (TPO) ، Tg دارای یک عملکرد ضروری در یودیناسیون L-تیروزین و

در تشکیل هورمون های تیروئید T4 و T3. هر دو Tg و TPO

به طور بالقوه خودآنتیژن است.

غلظت بالای آنتی بادی های سرمی علیه Tg (خود آنتی بادی های Tg)

در افراد مبتلا به تیروئیدیت مبتنی بر خود ایمنی یافت می شود.

Tg همراه با anti-TPO نشان دهنده نفوذ لنفوسایتی مزمن است.

تایرودیت (بیماری هاشیموتو) ، فرکانس آنتی بادی های تیروگلوبولین

تقریباً 70 تا 80 درصد در افراد مبتلا به تیروئیدیت خود ایمنی، از جمله

بیماری هاشیموتو، و حدود 30٪ در افراد مبتلا به گریوز

آزمایش ضد Tg برای استفاده در نظارت بر روند بیماری مهم است.

برای تشخیص تفاوت (حالات مشکوک به بیماری تیروئید)

تیروئیدیت خود ایمنی که منشأ آن ناشناخته است و نتایج آزمایش ضد TPO منفی است.

بیماری گریوز بدون نفوذ لنفوسیت و برای رد تداخل توسط Tg-

آنتی بادی های خود در آزمایش Tg).

اگرچه حساسیت این روش می تواند با افزایش همزمان

تعیین آنتی بادی های اضافی تیروئید (ضد TPO، آنتی بادی های گیرنده TSH)

نتیجه منفی به طور قطعی وجود یک بیماری خود ایمنی را رد نمی کند.

سطح تیتر آنتی بادی با فعالیت بالینی ارتباط ندارد.

در صورتی که بیماری شروع شود، مقادیر که در ابتدا افزایش یافته اند می توانند منفی شوند.

اگر آنتی بادی ها دوباره ظاهر شوند

پس از بهبودی، احتمال عود بیماری وجود دارد.

آزمایشات انزایم مرتبط با ایمونوسوربانت از آنتی ژن انسان و خرگوش استفاده می کند.

آنتی بادی های IgG ضد انسان (anti-IgG).